برکه

دفتر ساده‌ی ۴۰ برگش را گشود و مانند صفحات قبل در سربرگش این جمله را نوشت: " او می‌بیند. "

همین یک جمله کافی بود برای این که دریابد، باید چارچوب زندگی‌اش را طوری بنا کند که خدا راضی باشد.

با این که ۱۴ سال بیشتر نداشت، هر شب قبل از خواب، خود و اعمال روزانه اش را، سخت به محاسبه می‌کشید و به خودش نمره می‌داد. برای هر خطایی خود را تنبیه می‌کرد و اجازه نمی‌داد بدی‌ها در وجودش خانه کنند. سخت می‌کوشید که خود را از نو بسازد؛ از نو و فقط بر اساس آن چه خدا دوست دارد. حتی اسمش را هم عوض کرده بود و به همه گفته بود که زینب صدایش کنند. با این نام احساس بهتری داشت و البته خوب می‌دانست که باید حرمت صاحب نام را به درستی نگه دارد. این بود که هیچ گاه در مقابل نامحرم چادرش کنار نرفت و وقارش کمتر نشد. رسالت زینبی اش را هم هیچ گاه فراموش نکرد. می‌دانست که نباید علَم جهاد را بر زمین بگذارد و در خانه بنشیند و با دشمنان دین خدا سازش کند. برای همین در بحبوحه‌ی جنگ، برای کمک به جبهه در مسجدِ محل، سخت فعالیت می‌کرد. دوستانش را هم جذب مسجد کرده بود و با آن‌ها در کلاس‌های عقیدتی و رزمی‌شرکت می‌کرد. او فهمیده بود که وقت زیادی ندارد، برای همین سعی می‌کرد که از هر گفتار و رفتار خوبی برای رشد دادن خود استفاده کند.

روزهای آخر عمر کوتاهش مدام در دفتر خودسازی‌اش این جمله را تکرار می‌کرد:

" خانه‌ی خود را ساختم. اینجا جای من نیست. باید بروم. "

و سرانجام در یکی از شب‌های سرد اسفند، وقتی برای شرکت در نماز جماعت به مسجد رفته بود، به جرم داشتن حجاب و شرکت در راهپیمایی علیه بی حجابی، توسط منافقین، با پیچیدن چادر به دور گردنش به شهادت رسید؛ او که همیشه معتقد بود که شهادت فقط در جبهه‌های جنگ نیست واگر انسان برای خدا کار کند و به یاد او باشد و بمیرد، شهید است.

#محرم_1442

#باد_صبا

روضه های حاج خانوم موسوی

نیما رادیو پخش ماهواره ایی ماشینش را روی موج اف ام تنظیم کرد. نزدیک ساعت ۲۰ بود و چیزی به پخش خبر نمانده بود.

فرسنگ‌ها دورتر، در آن سوی امواج، خبرگو دست بر روی پدال نمایشگر متن، در استودیوی پخش اخبار، آماده نشسته بود. سرخطّ خبر " برگزاری مراسمات عزاداری محرم در ایران، با وجود شیوع ویروس همه گیر کرونا " بود.

تحریریه از ساعت‌ها پیش، در حال تهیه و تنظیم این خبر بود و تا نهایی کردن آن، کسی حتی فرصت سر خاراندن نداشت و سرانجام، بعد از ساعت‌ها کار کارشناسی شده وهماهنگی‌های نهایی با سردبیر بخش، حاصل توافقات شان روی میز پخش قرار گرفت.

سه، دو، یک

دوربین‌ها روشن شدند. موسیقی اخبار روی آنتن رفت. خبرگو صدایش را صاف کرد و با نگاه به نمایشگر، درست جایی که با نگاه به آن ، انگار در حال تماشای لنز است و چشم در چشم مخاطب دوخته، شروع به خوانش نمود: " با نزدیک شدن ایام عزاداری ماه محرم، اختلاف نظر بین روحانیون و عده ایی از اعضای وابسته به کادر پزشکی و درمانی و بعضی از مسئولان، بر سر نحوه برگزاری این مراسم افزایش یافته .

به‌ رغم هشدار مکرر مسئولان کادر درمانی نسبت به خطر گسترش ویروس، روحانیون خواستار برگزاری باشکوه مراسم عزاداری شدن."

ماشین از خیابانی به خیابانی دیگر پیچید. نیما از پشت شیشه دودی ماشینش نگاهی به کوچه و خیابان انداخت. بعد از ۷ ماه ترس و دلهره از شیوع ویروس و خانه نشینی و ترک فعالیت‌های روزمره به جهت پیشگیری، شهر انگار دوباره زنده شده بود و به تکاپوافتاده بود.

جوان‌ها در حال سیاه پوش کردن تکیه‌جات منتقل شده به فضاهای باز و علامت گذاری مکان نشستن عزاداران حسینی، در کوچه و خیابان بودند. میانسال‌تر‌ها هم همراهی‌شان می‌کردند. ماسک‌های روی صورت گواه این بود که هنوز وضع شهر به حالت عادی برنگشته؛ اما محرم در حال آمدن بود و این تنها چیزی بود که نمی‌توانست کسی را در خانه نگه دارد.

خبر گو ادامه داد: " رهبر ایران اخیراً گفته بود که با رعایت پروتکل‌ها، برگزاری عزاداری در شهرهای مختلف و از جمله در تهران بلامانعه؛ اما بسیاری از کارشناسان بر این باورن که رعایت موازین بهداشتی در مراسم عزاداری ممکن نیست و همین موضوع می‌‌تونه باعث گسترش بیشتر بیماری کووید ۱۹ بشه."

زنگ گوشی به صدا در آمد و نام " سیامک " بر روی صفحه نمایش ظاهر شد:

" الو بابا سلام ؛

بابا خواستم اطلاع بدم امروز یه چند ساعتی دیرتر میام نمایشگاه. کلاس‌هام که تموم بشه، قراره با بچه‌های دانشکده بریم واسه آماده سازی هیئت.

کلی کار ریخته رو سرمون. تهیه موکت، اجاره سیستم‌های صوتی بیشتر، انجام فاصله گذاری، راه اندازی تونل ضدعفونی، تهیه‌ی تب سنج، گلاب، اسفند … . هنوز خیلی کار مونده بابا خیلی.

راستی بابا کلید نمایشگاه دست کامبیزه. سفارش کردم که سر وقت بره. اون مشتری‌مون هم تماس گرفت و گفت امروز میاد واسه نوشتن قولنامه‌ی ماشین."

نیما نگاهی به تاریخ روی صفحه نمایش گوشی اش انداخت: " دوشنبه ۲۷ مرداد مصادف با ۲۷ ذی الحجه. " سه روز بیشتر به محرم نمانده بود.

خبر گو ادامه داد: " درهمین رابطه، از سه برابر شدن شمار فوتی‌های کرونا در برخی از استان‌ها سخن رفته است و همین امر باعث شده که مسئولین این استان‌ها از هیئت‌های مذهبی که از برگزاری مراسم در ماه محرم انصراف داده‌اند، قدر دانی کنند.

همچنین از هیئت‌های مذهبی سایر شهرها نیز درخواست کنند که با در پیش گرفتن سیاست مشابهی، از برگزاری مراسم به سان سالیان گذشته خودداری ورزند."

نوای خوش " حسین، حسین " از تکیه‌ها بلند بود و همه‌ی شهر را با خود همراه کرده بود.. انگار مردم دل‌شان لک زده بود برای این که در مجلس عزای ارباب شان با او نجوا کنند و یک دل سیر اشک بریزند.

نیما کنار یکی از ایستگاه‌های صلواتی توقف کرد. چند جوان با خوشرویی و اشتیاق برای نوشتن شعار محرمی‌بر روی شیشه‌ی ماشین جلو آمدند.

آن چه نیما از نزدیک حس می‌کرد آن بود که پیکان رسانه ایی غرب در برابر عشق به حسین ( علیه السلام ) یک بار دیگر به سنگ خورده بود.

مجالس حسینی می‌رفت که بسیار حساب شده و دقیق و با رعایت همه‌ی نکات لازم، پرشکوه تر و علنی تر از هر سال، در قلب کوچه‌ها و خیابان‌ها برگزار شود.

گویی عاشورا قصد داشت این بار پیامش را رساتر از هرسال ابلاغ نماید و چه خوش گفته بود آن پیر سفر کرده که : " این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه می‌دارد."

نیما سوار ماشین شد و به طرف نمایشگاهش رفت. " هیهات من الذلّه " این شعاری بود که نیما به عنوان شیشه نوشت ماشینش انتخاب کرد.

#محرم_1442

#باد_صبا

روضه های حاج خانوم موسوی

جلوی آینه نگاهی به خودش انداخت. مقنعه اش را کمی‌صاف و صوف کرد و چادرش را روی سرش کشید. مفاتیح قطورش را از روی پیشخوان آشپزخانه برداشت و در حال رفتن به حیاط،کمی‌صدایش را بلند کرد و گفت: " من رفتم. کاری نداری مشتی؟ "

مش رضا که مشغول چرخاندن پیچ رادیوی کوچک قدیمی‌اش بود، فرنکانس رادیو را روی امواج استانی نگه داشت و گفت : " کجا حاجیه خانوم ؟ "

راضیه همین طور که کفش‌هایش را می‌پوشید گفت : " خونه‌ی حاج خانوم مشکینی روضه آوردن مشتی. پنج روز بیشتر نیست. امروز روز دومشه.‌‌ان‌شاء الله تا دو ساعت دیگه بر می‌گردم. اگه گرسنه ت شد آش نذری تو یخچال هست، بخور. یادت باشه گرمش کنی. یه فاتحه هم به روح حاج احمد خدا بیامرز بفرست. ثواب داره. "

مش رضا سرش را روی شانه اش انداخت و دوباره خطِّ تنظیم امواج رادیو را از چپ به راست و بعد از راست به چپ به حرکت در آورد.

نیم ساعتی به همین منوال گذشت. مش رضا رادیو را کنار گذاشت و روزنامه اش را از روی میز جلوی مبل برداشت. عینک دور فلزی بزرگش را به چشمش زد و شروع به پُر کردن ردیف‌های افقی و عمودی جدولش کرد. کمی‌که گذشت نگاهی به ساعت انداخت. از جایش بلند شد و به طرف آشپزخانه رفت. قوری را از روی سماور برداشت و درون لیوان دسته دارش مقداری چای ریخت و آن را با نبات شیرین کرد و دوباره به اتاق برگشت. ردیف‌های جدول کلمات متقاطع اش هنوز کاملاً پر نشده بودند؛ اما مش رضا دیگر حوصله ایی برای ادامه‌ی آن نداشت. چایش را که خورد، به طرف تلفن رفت و گوشی را برداشت و از روی دفترچه تلفن شماره مهسا را گرفت:

" سلام بابا جون. خوبی؟ مامان چطوره؟

هان! باز تنها گذاشتت. ههههه. خب بابا جون عیبی نداره. اونم طفلکی تو خونه حوصله ش سر می‌ره. یه کم خودتو مشغول کن.‌‌ان‌شاءالله تا نیم ساعت دیگه برمی‌گرده. باشه؟ کاری نداری؟ الو بابا، محمد داره صدام می‌کنه. شما کاری نداری؟ "

این تمام حرف‌هایی بود که بین او و دخترش در کمتر از ده دقیقه ردّ و بدل شد. مش رضا گوشی تلفن را سر جایش نشاند و به طرف حیاط رفت. نگاهی به گلدان‌های ردیف چیده شده‌ی گوشه‌ی حیاط انداخت. برگ‌های خشک و زاید گل‌ها را جدا کرد و با زمزمه ایی زیر لب، آن‌ها را یک به یک سیراب نمود.

دیگر چیزی به ظهر نمانده بود و هنوز از راضیه خانم خبری نبود. مش رضا احساس گرسنگی می‌کرد. این بود که دوباره به آشپزخانه برگشت. یخچال را که باز کرد، چشمش به آش نذری خانه‌ی حاج احمد خدا بیامرز افتاد . آن را بیرون آورد و درون قابلمه، نیم گرم کرد و شروع به خوردن نمود. هنوز چند قاشق بیشتر نخورده بود که زنگ در به صدا در آمد. مش رضا از جایش پرید و برای باز کردن در به طرف حیاط رفت:

" سلام مشتی؛ خوب هستی الحمدلله؟ بفرمایید این غذای نذری امام حسینه. سهم شماست. دعامون کن مشتی جان. "

مش رضا غذا را گرفت و تشکر کرد و به داخل خانه برگشت. درِ ظرف را باز کرد. قیمه پلوی تازه و داغ نذری، هرچند که شام و ناهار چند روزشان شده بود؛ اما هر چه بود، چند مرتبه بهتر از آش دیروزی نیم گرم شده بود. زیر لب گفت : " خدا قبول کنه " و همان جا روی پلکان‌ها نشست و شروع به خوردن کرد. غذایش که تمام شد، به داخل اتاق برگشت و روی مبل روبروی تلویزیون لم داد و آن قدر شبکه‌ها را بالا و پایین کرد که چرتش گرفت و خوابید.

لحظاتی بعد با صدای درب آهنی راهرو از خواب بیدار شد. راضیه آمده بود، در حالی که دو ظرف غذا زیر بغل داشت. چهره اش حسابی باز و بشاش شده بود و مدام داشت حرف می‌زد، همان حرف‌هایی که هر روز بعد از آمدن از مجلس می‌گفت:

" خب مشتی چه خبر؟ چی کارا کردی؟

آخ بگردم خیلی حوصله ت سر رفت؟ راستی کسی زنگ نزد؟

وای مشتی کاش میشد میومدی! این حاج خانوم موسوی با روضه ش غوغایی به پا کرد. تموم زن‌ها از گریه به غش افتادن. خیلی خوب بود خیلی.

راستی بیا برات قیمه پلوی نذری آوردم مشتی جان. آخ آخ پاهام داره ذوق ذوق می‌کنه، بس که جمع شون کردم امروز.

آره داشتم می‌گفتم. فکر نکنم هیچ مرد روضه خونی مثل حاج خانوم موسوی بتونه روضه‌ی حضرت زینبو بخونه. خیلی عالی بود. تازه بعد از ظهری هم خونه خانم ملکی اینا تو کوچه بغلی مون مجلس داره. خدا به نفسش قوّت بده ایشاالله. "

مش رضا همین طور‌هاج و واج به صورت حاجیه خانمش نگاه می‌کرد و به حرفهایش با دقت گوش می‌داد. هر از گاهی به نشانه‌ی تأیید سری تکان می‌داد و با خنده‌های راضیه خانم می‌خندید. او خوشحال بود که راضیه را سرحال و رو به راه می‌دید؛ اما با خود می‌اندیشید که چه فکری می‌تواند برای تنهایی طولانی مدت این روزهایش بکند؟؟؟؟؟؟

#محرم_1442

#باد_صبا

طریقه چروک نشدن لباس در چمدان

نزدیکی‌های پایانه کرج، اتوبوس توقفی کرد تا چند تا مسافر سوار کنه. دو سه نفری سوار شدند و پشت بندش هم خانم میانسالی اومد و نشست روی صندلی ردیف کناری. پدر بیامرز به محض نشستن هم صندلی رو تا زانو عقب کشید و لم داد روش و شروع کرد به چک کردن گوشیش.

هوای داخل اتوبوس گرم بود . یه کم که جلو رفتیم، خواهرمون، همون خانم میانساله رو میگم، پالتوشو در آورد و با بلوز قرمز و شلوار کشی سفید ، در حالی که یکی از پاهاشو انداخته بود رو اون یکی، بیخیال همه، به کارش ادامه داد.

یه کم دیگه که جلو رفتیم، شالش هم از سرش افتاد و طرف انگار نه انگار. خلاصه جو حسابی صمیمی‌و خانوادگی شده بود که ما دیگه نتونستیم طاقت بیاریم و رفتیم دم گوشش گفتیم: " عزیزم میدونید اتوبوس یک مکان عمومیه? " و شالش رو آروم کشیدیم رو سرش.

بنده خدا یهو برگشت و نگاهی به سر تا پای ما کرد و گفت: " اوه، اینو میگین? هوا خیلی گرمه ببخشید. " بعد خودشو کمی‌جمع و جور کرد و به صداش پیچ و تابی زنانه داد و بلند گفت: " آقای راننده سیستم گرمایشی رو خاموش کنید خواهشا."

کمی‌که گذشت روشو به من کرد و به کنایه گفت: " اینهمه ما گفتیم استقلال - آزادی، آخرش چی شد? نه استقلال داریم نه آزادی. مسئولین ما اون ور می‌شینن مذاکره و معامله می‌کنن، این ور به ما میگن بگید مرگ بر فلانی و بیساری. آزادی هم که اگه پشت گوشتو دیدی اونم دیدی. خلاصه سرمون رو گرم کردن و همه دارن آی میخورن . ملت هم دارن از گشنگی می‌میرن. "

فقط لبخند زدم و صبر کردم تا حرفهاش تموم بشه. بعد گفتم: " فکر میکنی آزادی چیه? آزادی یعنی همین که شما راحت و آسوده میای عقیده تو بیان می‌کنی و یا مثلا تصمیم می‌گیری طبق عقیده ت به هر کی دلت خواست رأی بدی.

استقلال هم معنیش قطع ارتباط سیاسی و اقتصادی با باقی کشورها نیست. استقلال یعنی نزاریم هیچ قدرتی بهمون زور بگه و بخواد خواسته‌هاشو بهمون تحمیل کنه.(1)

الان بخشی از مشکلات اقتصادی مون هم به خاطر تحریم‌هایی هست که برای حفظ همین استقلال داریم متحمل می‌شیم. بالاخره هر چیز باارزشی هزینه ایی داره دیگه. مگه نه?! "

پی نوشت:

1). استقلال نباید به معنی زندانی کردن سیاست و اقتصاد کشور در میان مرزهای خود و آزادی نباید در تقابل با اخلاق و قانون و ارزش‌های الهی و حقوق عمومی‌تعریف شود. ( متن بیانیه، بخش استقلال و آزادی)

# گام_دوم

#استقلال_و_آزادی

#بیانیه_گام_دوم_انقلاب

Let's block ads! (Why?)

من چ کسی هستم؟

دیگر چله اش تمام شده بود. از سطح زمین تا سقف آسمان، بلند قامت و استوار ایستاده بود و ذره ایی به آرمان‌های الهی اش خیانت نکرده بود.

40 سال پیش، مردم در همه پرسی بزرگ، با اکثریت آرا، تصمیم بر محافظت از نهال نوپایش گرفته بودند تا با همراهی اش، تاریخ جدیدی را برای کشوری سربلند رقم بزنند.
از آن سال‌ها تا کنون او شاهد صدها رویداد تاریخ ساز بوده. رویدادهایی که خاطرات شان را با تمام وجود، در رگ و ریشه و در تک تک سلول‌هایش نگاه داشته بود، هر چند که گاهی زخمی‌اش کرده بودند.
سال‌های پر از حوادث تلخ و شیرین و پر از فراز و نشیب. سال‌های اتحاد اراده‌های پولادین، سال‌های همخوابی با سختی‌های زندگی، سال‌های ایستادگی در برابر فتنه‌های حسودان.
سال‌هایی که گاهی چشمان مردمانش را گریان و گاهی لبانشان را می‌خنداد.
این سرو بی مانند، دیگر راه خود را به تاریخ ایران زمین باز کرده بود و اینک، سرسبز و شاداب، هم زینت بخش باغ‌های منطقه بود و هم تمدن ساز برای درختان دنیا.(1)

پی نوشت:
1). انقلاب پر شکوه ملت ایران که بزرگ ترین و مردمی‌ترین انقلاب عصر جدید است، تنها انقلابی است که یک چله‌ی پر افتخار را بدون خیانت به آرمان‌هایش پشت سر نهاد ..... و اینک وارد دومین مرحله‌ی خود سازی، جامعه پردازی و تمدن سازی شده است. ( متن بیانیه، پارگراف اول)

#گام_دوم

#بیانیه_گام_دوم_انقلاب

Let's block ads! (Why?)

من چ کسی هستم؟

Let's block ads! (Why?)

من چ کسی هستم؟